او که باران رحمت الهی است، در همه حال، بر کویر تفتیده جانها باریده و با دعایِ خود برای شیعیان، سبزی و خرّمی را برای آنها به ارمغان آورده است. آن سجاده نشین آستان حضرت دوست، دستهای خواهش را گشوده و برای من و تو این چنین خواسته است:
یا نُورَالنُّورِ یا مُدَبِّرَ الْاُمُورِ یا باعِثَ مَنْ فِی القُبُورِ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاجْعَلْ لی وَلِشیعَتی مِنَ الضّیقِ فَرَجاً وَمِنَ الْهَمِّ مَخْرجاً وَاَوْسِعْ لَنَا المَنْهَجَ وَاطلق لَنا مِنْ عِنْدِکَ ما یُفَرِّجُ وَافْعَلْ بِنا ما اَنْتَ اَهْلُهُ یا کَریم. (کمالالدین، ج 2، باب 43، ح 12، ص 171)
ای روشنایی نور، ای تدبیر کننده کارها، ای زنده کننده مردگان، بر محمد و خاندان او درود فرست و برای من و شیعیانم در تنگناها گشایشی قرار ده و از غم و اندوه راه چارهای باز کن و راه (هدایت) را بر ما وسعت بخش و راهی که در آن گشایش ما است به روی ما بگشا و آنچنان که تو شایسته آن هستی با ما رفتار کن ای کریم.
آنچه گفته شد بیانگر آن است که از آثار وجود امام ارواحنافداه - گرچه در غیبت به سر برد - امکان ارتباط و اتصال با اوست و آنها که لیاقت و شایستگی داشتهاند لذت همنشینی و همنوایی آن یار بیهمتا را چشیدهاند.