بنام یکتای بی همتا

انتظار در عهدین

انتظار ظهور منجی

 انتظار ظهور منجی در آخرالزمان و نجات بشر از وضعیت موجود اختصاص به اسلام و حتی ادیان آسمانی ندارد ، بلکه مکاتب فلسفی غیر دینی و مادی نیز معتقد به این نظریه می باشند.

«راسل» میگوید: « انتظار منجی و اعتقاد به ظهور نجاتبخش در آخرالزمان اختصاص به ادیان آسمانی ندارد ، بلکه مکاتب غیر دینی و مادی نیز در انتظار ظهور منجی برای جامعه ی بشریت و گسترش دهنده ی عدل و داد بسر میبرند».

انتظار در عهد قدیم و جدید

 همانگونه که اشاره شد مسأله ی اعتقاد به ظهور منجی و انتظار چنین شخصی در پایان تاریخ ، اختصاص به اسلام و مسلمین ندارد ، بلکه سایر ادیان نیز به این عقیده باور و اعتقاد دارند. در عهد قدیم از کتاب مقدس ، سفر مزامیر داوود ، مزمور ۳۷ میخوانیم: «به جهت وجود اشرار و ظالمین مأیوس نشو ، زیرا نسل ظالمین از روی زمین برچیده خواهد شد ، و منتظرین عدل الهی وارثان زمین خواهند شد. و کسانی که مورد لعن الهی واقع گردند بینشان تفرقه خواهند افتاد. و انسانهای صالح کسانی هستند که وارثان زمین شده و تا پایان تاریخ در روی زمین زندگی خواهند کرد». (۱)

انتظار در عهد قدیم

 یهودیان در سراسر تاریخ محنت بار خود هرگونه خواری و شکنجه را به این امید بر خود هموار کرده اند که روزی «مسیحا» بیاید و آنان را از گرداب ذلت و درد و رنج رهانده ، فرمانروای جهان گرداند. هم اکنون صهیونیستهای اشغالگر فلسطین، علاوه بر دعاهای مسیحایی مرسوم در پایان مراسم سالگرد بنیانگذاری رژیم اسرائیل غاصب (پنجم ماه ایار عبری) پس از دمیدن در شیپور عبادت، اینگونه دعا میکنند: «اراده ی خداوند، خدای ما چنین باد که به لطف او شاهد سپیده دم آزادی باشیم و نفخ صور مسیحا گوش ما را نوازش دهد».(۲) بسیار طبیعی است که قوم بنی اسرائیل با گذشته تیره و تار خود در انتظار آینده ی بهتری باشد. به همین علت که حضرت موسی (علیه السلام) به عنوان یک منجی میان ایشان برخاست و آنان در پذیرفتن او درنگ نکردند. این آرمان در دوران ابتلا پا گرفت و هرگز از ایشان جدا نشد، و تنها با انتخاب داوود به پادشاهی بود که آرزوی قوم، برای قیام یک منجی کاملا برآورده شد. داوود نمونه ی یک پادشاه یهودی و الگوی جاودانی شخص مسیحا گردید. و در واقع، برخی از انبیا و حکیمان هم او را مسیحا میدانستند.(۳) عصر داوود و سلیمان را میتوان دوران شکوفا شدن آرمان مسیحایی در اذهان قوم یهود دانست. امید مسیحایی با دو نیم شدن حکومت بنی اسرائیل پس از حضرت سلیمان جدی تر شد. انبیا نه تنها آتش شوق را در دلها روشن نگه میداشتند، بلکه به توسعه دادن مفهوم مسیحا و دوران مسیحایی میپرداختند. آنان معتقد بودند که شخص مسیحا که خدا به وسیله ی او جهان را مبارک خواهد ساخت، در اذهان بیشتر انبیا حاضر بود.اندیشه ی مسیحایی در پیشگویی های «اشعیا» به طور وضوح آمده است. مسیحای آرامش آفرین و تسلی بخش قوم یهود در یکی از پیشگویی های او تصویر شده است. او حکومت آرمانی عادلانه ای را پی می افکندکه در آن زمان «جهان از معرفت خداوند پر خواهد شد مثل آبهایی که دریا را می پوشاند» و آن، پس از گسترش دین بنی اسرائیل در سراسر گیتی است که همچون پرچم قومها بر پا خواهد شد و امتها آنها را خواهند طلبید.(۴) و نیز میخوانیم: «و در ایام آخر واقع خواهد شد که کوه خانه خداوند بر قله کوهها ثابت خواهد شد و فوق تلها بر افراشته خواهد گردید و جمیع امتها بسوی آن روان خواهند شد».(۵) برخی از پیشگوییهای «صفنیا» حتی از پیشگوییهای «اشعیا» جهان شمول ترند. از دید او عصر مسیحایی زمان اصلاح کلی جهان است؛ زیرا که در آن زمان، زبان پاک به امتها خواهد داد تا جمیع ایشان اسم «یهوه» را بخوانند و به یکدل او را عبادت کنند. تصور تلمود پیرامون شخص مسیحا به قرار زیر است: «یک انسان که نهالی از خاندان سلطنتی داوود است و قداست او تنها به سبب موهبتهای طبیعی وی خواهد بود، امتهای مشرک بدست او نابود خواهند گشت و بنی اسرائیل قوت خواهد گرفت». (۶)

 انتظار در عهد جدید

 در انجیل یوحنا از قول حضرت مسیح (علیه السلام) آمده است: «و زود است که خبر جنگها و شایعه های آنرا بشنوید، مبادا از آنها فزع نمایید؛ زیرا چاره ای جز تحقق آنها نیست، ولی در آن هنگام پایان تاریخ نیست.» (۷) و در انجیل لوقا آمده است: «باید کمرهای شما محکم بسته شود و چراغهای شما روشن باشد و شما همانند افرادی باشید که به انتظار بازگشت بزرگشان از عروسی است تا چون بیاید و درب را بکوبد همان لحظه درب را باز نماید. خوشا به حال آن خدمت کارانی که هرگاه بزرگشان آمد آنان را بیدار ببیند پس شما نیز آماده باشید؛ زیرا در ساعتی که توقع ندارید فرزند انسان می آید». (۸)

 

پی نوشت:

۱٫ کتاب مقدس، سفر مزامیر داود.
۲٫ انتظار مسیحا در آیین یهود، ص ۶۵٫
۳٫ هوشع، ۵/۳؛ ارمیا، ۹/۳۰؛ حزقیال، ۲۴/۳۷ و ۲۵٫
۴٫ اشعیا، ۱۰/۱۱؛ صفنیا، ۹/۳٫
۵٫ صفنیا، ۲/۲ـ۴٫
۶٫ انتظار مسیحا در آیین یهود، ص ۶۵٫
۷٫ یوحنا، اصحاج ۲۴، ص ۱۰۲، رقم ۶٫
۸٫ لوقا، اصحاح ۱۲، ص ۲۳۸، رقم ۳۵ ـ ۴۰٫

منبع: کتاب وظایف ما در عصر غیبت